PORTRET WEGetariANKI

Image on Pixabay 

Wioleta

Decyzję podjęła spontanicznie. Miała lekką nadwagę. Przydałoby się zrzucić parę kilo. Wyniki by się poprawiły. Wbiłaby się w dżinsy. W te, co chodziła na studiach. Co aż trzeszczały w szwach, kiedy spóźniona jak zwykle biegła na zajęcia. Miała fajną figurę. Taką akurat. Kawałek pupy, uda i piersi. W sam raz. Nawet nie wie, kiedy z rozmiaru 36 przeszła na 40-42. Może przez "biurwy" W pracy siedziały minimum 8 godzin. Kawka, ciasteczko, batonik. Jak robiły bilans to nawet nie wiedziały, kiedy słodycze znikały z talerzy i opakowań.

Tylko jedna koleżanka była weganką. Cudownie chudą. Malwina jako jedyna nie wcinała tych ciastek, nie piła kawki, nie zrzucała się na pizzę, gdy trzeba było zostać po godzinach. Miała swoje pudełeczka, a w nich vege cuda. Wyglądały nawet nawet.

Wiola przeczytała w internecie ze trzy artykuły. Co to za filozofia. Po prostu wszystko co odzwierzęce odstawia. I je surowe. Czasem gotowane dla urozmaicenia, ale krótko i w małej ilości wody, by witamin nie tracić.

Zaczęła. Od poniedziałku, bo w poniedziałek zawsze jakoś tak łatwiej. W biurze dużo pracy. Nie myślała za wiele o jedzeniu. Wzięła jakieś warzywa, pocięte w słupki. Piła herbatę ziołową na zmianę z wodą. Jakoś poszło. Podpytała Malwinę, ale gdy ta się rozkręcała w swoim wykładzie, wyłączyła się. Za dużo szczegółów. Mleko takie a takie. Tofu. Warzywa najlepiej ekologiczne. Dużo wody. Żadnej przetworzonej żywności itp. Cholera, co to znaczy przetworzonej?! Dziś wszystko jakoś jest przetworzone. Ma sobie wyhodować sałatę w doniczce i popijać wodą? Pewnie filtrowaną jeszcze najlepiej?

Ale się uparła. Żołądek ściśnięty w supeł i na trzy kokardki jeszcze, oszukiwany przezroczystą H2O, maltretowany surowizną, której wcześniej nie znał, zaczął strajkować. Nie to nie. Z żołądkiem ma się kłócić?

Po tygodniu była słabsza nieco, ale jakaś taka lżejsza. Malwina ją podpytywała, chciała coś doradzić. Poczęstować zawartością pudełek. Ale Wiola ambitnie podeszła do sprawy. Da radę sama. Tym bardziej, że dziewczyny bacznie obserwowały jej zmagania. Złośliwy komentarz też się zdarzał. Nawet nie starały się jej wspierać. Nadal ucztowały w biurze. Bo przecież co może wkurzyć bardziej od tego, że się schudnąć nie może? Odpowiedź jest prosta. Świeżo odchudzona koleżanka. O tak. To bije po oczach. Wkurza niesamowicie. Tak, że najchętniej tę chudszą w słoninę by się owinęło, żeby sobie humor poprawić.

Tygodnie mijały. Wiola nieznacznie urozmaiciła menu. Coś tam poczytała w necie. Książkę nawet kupiła, ale wieczorem była tak zmęczona, że zasypiała zawsze czytając 7 stronę.

Malwiny ze trzy razy podpytala po cichu o przepis na coś nowego, bo już patrzeć nie mogła na swój codzienny jadłospis. Jednak nadal miłością do weganizmu nie zapałała. On zresztą do niej też nie. Jakaś taka szara się zrobiła. Niby mniejsza, ale mdła, bez wyrazu. I mniej radosna. Jakby w trybie stand by.

Badania zrobiła przypadkiem. Koleżanka była w ciąży, ale bardzo się bała kłucia. Więc poszła z nią. Solidarnie dając poszarpać sobie żyłę i zostawiając w probówce czerwoną cząstkę siebie.

Badania wyszły gorzej niż źle. Zaawansowana anemia to był mały pikuś. Organizm zwariował. Hormony robiły co chciały. Drakońska dieta, zastosowana bez rozsądnego przemyślenia, pozostawiła po sobie zgliszcza. Dobrze, że było co zbierać.

Mądry lekarz pierwszego kontaktu, z NFZ swoją drogą, zakazał wegańskiej samowoli i polecił dobrego dietetyka. Niedrogiego nawet.

Poszła. Ze spuszczoną głową, jak dziecko które piłką wybiło szybę, odbijając tę piłkę bardzo mocno ze świadomością dokonania zniszczeń. Tą piłką była właśnie dieta. Zastosowana spontanicznie, bez przygotowania i porządnej wiedzy. Bez chęci zgłębiania tematu. Miało być szybko, efektywnie i efektownie. No szybko było. Kilka tygodni. Efektownie też, gdy u lekarza mało co nie zemdlała. Efektywnie natomiast już nie bardzo. Nie licząc efektów ubocznych. Jak najbardziej negatywnych.

Wykład u dietetyka zniosła. Nie lekceważyła już rad. Okazało się, że ta Malwina miała dużo racji.

Wiola zmieniła dietę. Zdecydowała się na wegetarianizm. Mięsa jakoś nie lubiła nigdy za bardzo. Ale jaja, ryby owszem. Przeczytała dziesiątki artykułów. Zrobiła badania. Przygotowała się mentalnie i fizycznie. 

Nadal pracuje w biurze. Rozmiar 36-38. 

Wyniki? Lepsze niż u niejednej nastolatki. Humor? 10/10. 

Apetyt? W granicach zdrowej normy. 

Włosy i paznokcie? Lśniące. 

Żołądek? Zadowolony. Dogadali się drogą pokojową. Ustalili, co lubi, a czego nie toleruje. 

Ciało? Posłuchało i spełniło marzenie, gdy pewnego pięknego dnia wbiła się w stare dżinsy. 

Uśmiech? Obecny!!! 

Wydajność? Maksymalna. 

Wiedza? 7 punktów na 10, wciąż w tendencji wzrostowej. 

A koleżanki? Spuchły z zazdrości, odwrotnie proporcjonalnie do jej utraty wagi. Na pokładzie pozostała Malwina. Bardzo fajna babka. Razem chodzą po mieście i testują w knajpach potrawy wegetariańskie i vege. Razem coś przyrządzają. Zmieniły podejście do życia i odżywiania. Nie są na diecie. Mądre jedzenie stało się po prostu filozofią ich życia. Urozmaicone, zdrowe, idealnie dopasowane. Wszak jest się tym, co się je :)