Ogólnopolski Dnia Przedszkolaka

 

Ogólnopolski Dnia Przedszkolaka !!!
Przedszkole!!!
Och co to były za czasy! Środek lat osiemdziesiątych, kiedy to jedynakom było bardzo ciężko dostać się do przedszkola. Mój Tatko pomagał w pewnej placówce przez kilka tygodni (oczywiście za darmo), by mnie przyjęli.
Pójście do przedszkola było dla mnie przygodą. Nie płakałam za mamą. Ponoć pierwszego dnia latałam po sali z parówką w ręku. Byłam dzieckiem pełnym energii. Gadułą, śmieszką, tancerką wiecznie w ruchu i niejadkiem. Podobno nie jadłam nic. Ja tam nie pamiętam bym była głodna, ale panie załamywały ręce. Wiem jednak, że raz gdy coś zbroiłam to kazano mi wymyślić sobie karę. Genialna ja uznałam, że za karę nie będę nic jeść. Pani oczywiście wybuchnęła śmiechem i powiedziała, że za karę to ja właśnie coś zjeść muszę. Masz ci los
Trzy światy ze mną były!!!
Łamałam ręce (dwie na raz), by za równo rok powtórzyć wyczyn i ponownie złamać górną kończynę (tym razem tylko jedną bez konieczności przeprowadzenie ingerencji chirurgicznej). Po operacji na przepuklinę skakałam po łóżku, w sali przedszkola biegałam po stołach. No diabeł z anielskimi włosami.
A raz gdy na leżakowaniu się zsikałam w majtki, nikomu się nie przyznałam i kazałam paniom wzywać mamę wmawiając wszystkim, że jestem strasznie chora. Z przejęcia aż faktycznie dostałam temperatury, która dziwnym trafem spadła gdy tylko mama zjawiła się w przedszkolu i od razu zdemaskowała moje kłamstwo. Nabrałam wszystkich z panią dyrektor włącznie. Do dziś mi to rodzice wypominają.
Na balach przebierańców byłam królewną, pszczółką, krakowianką. Tańczyłam jak szalona. Nie pamiętam rannego wstawania o piątej. Cały ten przedszkolny czas kojarzy mi się dobrze. Uwielbiałam filmy rysunkowe, które chętnie oglądam jako dorosła kobieta. Smerfy, Gumisie, bajki Hanny Barbery czy Walta Disney definiowały ten mój mały świat.
Byłam ponoć sympatycznym i uśmiechniętym urwisem. Poza mlekiem z kożuchem, budyniem, galaretką, kisielem i szpinakiem wspominam przedszkole bardzo dobrze. Lubiłam je, miałam też narzeczonych i koleżanki. I zawsze jakieś siniaki na nogach, bo przecież jak ciągle byłam w ruchu to zawsze trzeba było o coś zahaczyć.
Lubię wracać do tamtych lat, cudownej beztroski i zabawy. Bardzo doceniam, że miałam takie zwyczajne i piękne zarazem dzieciństwo.
PS. Zdjęcie zrobione na skraju lasu na Zazamczu (tu się wychowałam) w moim rodzinnym Włocławku.
A Wasze przedszkolne wspomnienia?

PRZYTUL

 

Jeśli masz szczęście przytulany/-a jesteś od samego urodzenia. Twój świat to ramiona mamy i taty. Potem tych światów jest więcej. Wszechświat się rozszerza. Jest rodzeństwo, dziadkowie i reszta bliskich osób.
Przytulasz ludzi, na których Ci zależy. Przytulasz zwierzaka, którego masz lub właśnie spotykasz.
Przytulanie Ci towarzyszy, gdy najpierw noszą Cię na rękach, potem asekurują i prowadzą za rękę.
Prztulasz gdy się witasz, żegnasz, cieszysz, chorujesz, martwisz, wspierasz, uwielbiasz.
Przytulasz, bo w ten niewerbalny sposób możesz powiedzieć więcej, że jesteś, gratulujesz, szanujesz, współczujesz, kochasz. Że ktoś się dla Ciebie liczy, że dajesz całego/całą siebie, że jesteś przystanią, opoką.
Ty się przytulasz, gdy potrzebujesz bezpieczeństwa, gdy czujesz radość, żal, zachwyt, miłość, strach. Te drugie ramiona dają tyle ciepła. Na moment lub na kilka chwil. Świat się zatrzymuje i jesteście tylko wy. Nie ma nic piękniejszego, co możemy dostać i ofiarować.
Przytul (się)!
Udostępnij ten post.
Niech przytuli go najwięcej osób.

POZYTYWNA

 

Media donoszą, że dziś obchodzimy Dzień Pozytywnego Myślenia.
- Hmm, coś dla mnie – pomyślałam.
Wiele osób mówi mi, że bije ode mnie pozytywna energia, że ciągle się uśmiecham, gadam jak nakręcona, a ostatnio nawet znajomy podziękował mi za mój blog pisząc, że dzięki niemu chce mu się żyć, bo zarażam dobrymi wibracjami.
Więc tak, ewidentnie powinnam dziś świętować mój dzień. W sumie niepoprawne pozytywne nastawienie towarzyszy mi od zawsze. Przecież chrzczono mnie w szpitalu, mamie kazano już wybierać trumienkę, ale ja stwierdziłam, że musi być dobrze i przeżyłam. Potem jeszcze była przepuklina, dwukrotnie połamane ręce, wybite palce, dieta bezglutenowa, a ja mimo to wciąż wierzyłam, że dam radę. I dawałam.
Zawsze uśmiechnięta, żywiołowa, komunikatywna, ambitna, co roku z czerwonym paskiem pokonywałam swoje małe, wielkie demony. Byłam finalistką olimpiady polonistycznej, dostałam się do wymarzonego liceum, a potem na ukochaną germanistykę, na którą przyjęto tylko trzydziestu szczęśliwców. O tak, wtedy mój optymizm sięgał zenitu. Gdy koleżanka z klasy powiedziała mi, że na uniwerek w Gdańsku na pewno się nie dostanę, ja uparcie wierzyłam, że mi się uda. I udało, moje nazwisko było piętnaste na liście. Ryczałam wówczas jak bóbr, ludzie mnie pocieszali mówiąc: „Nie martw się, dostaniesz się za rok”, ja zasmarkana łkając im mówiłam:” Ale ja się dostałam!”, a oni wybałuszali oczy.
Pomyślałam sobie wtedy, że nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych. Wierzyłam, że sobie poradzę. I tak było. Studiowałam, pracowałam, robiłam kursy, zaczęłam kolejny dzienny kierunek, zaręczyłam się. Obroniłam się pierwsza na roku, znalazłam pracę, którą po miesiącu rzuciłam, bo uznałam, że bycie nauczycielem to jest to. Trzeba być nie lada optymistą, by wykonywać ten zawód prawda?
Praca w gimnazjum, trudne dzieciaki, zaciskałam zęby i każdego dnia dawałam radę.
Optymizm pomógł mi też w życiu osobistym, gdy usłyszałam, że nie zostanę matką. Nie przyjęłam tego do wiadomości. Po prostu. Zmieniłam lekarza, zastosowałam się do jego rad i dawki leków, i o dziwo po trzech miesiącach na teście zaróżowiły się pysznie dwie upragnione kreski. Ale żeby jednak za różowo nie było zaraz na początku ciąży spadła na mnie diagnoza o przewlekłej chorobie, na dodatek zakaźnej i wtedy trudno uleczalnej. Byłam pozytywna, moje wyniki badań też. Wtedy na jakiś czas obraziłam się na optymizm, ale na krótko. Uznałam, że trzeba założyć zbroję i walczyć. Ciężka to była walka, nierówna, inwazyjna, trwająca kilka lat. Wiele razy upadałam, ale podnosiłam się, ocierałam łzy, tuszowałam rzęsy, muskałam usta błyszczykiem, zakładałam szpilki i z uśmiechem szłam dalej. Dawałam radę.
Niejednokrotnie dostawałam od losu dwa sierpowe. Dlaczego dwa? Ano żeby po jednym za szybko nie dojść do siebie. Znów więc spadałam w czarną otchłań i rytuał z tuszem i szpilkami powtarzałam dopóty, dopóki nie byłam w stanie stać na tych cholernych szpilkach z uśmiechem na twarzy.
I tak pozytywne nastawienie mam nadal.
Gdy powiedziano mi, że moje dziecko się nie rozwija.
Gdy w pracy byłam odpowiedzialna za potężny, międzynarodowy projekt.
Gdy dwukrotnie poddawałam się inwazyjnym terapiom lekowym.
Gdy zmieniłam pracę.
Gdy w międzyczasie zaproponowano mi pracę ze studentami.
Gdy otworzyłam blog, wydałam pierwszą, drugą i trzecią (sic!) książkę.
Gdy w domu pojawiła się goldenka.
Nawet gdy po maturze zdawałam egzamin na prawo jazdy to wierzyłam, że dam radę. I choć nie wiem jakim cudem to zdałam go za pierwszym razem.
Gdy zdiagnozowano u mnie Hashimoto i niedoczynność tarczycy.
Gdy dwa lata temu kładłam się pod nóż, bo zaatakowała mnie endometrioza.
Nawet teraz gdy jestem z córką w szpitalu.
Gdy, gdy, gdy…
Zawsze myślę pozytywnie. Gdybym się poddała, nie byłabym w tym miejscu, w jakim jestem obecnie.
Dziś patrzę w lustro i widzę uśmiechniętą babkę, która siebie lubi, akceptuje, z nikim nie porównuje, bo wie, ile jest warta. Rozwija się, uczy i coraz bardziej się sobie podoba. Kompleksy odłożyła wysoko, na taką półkę, na którą trudno jej sięgnąć. Jest aktywna zawodowo, ma swoje pasje. Prowadzi blog i wydaje książki. Otwiera się na świat. Tańczy, jeździ na rowerze, spaceruje.
Ma mnóstwo porażek na swoim koncie, ale i sporo zwycięstw. Z tych pierwszych wyciąga wnioski, te drugie motywują ją do dalszej pracy. Dużo osiągnęła, sięga po więcej i nie ma opcji, żeby się nie udało. Przecież jest pozytywna!

MIĘDZYNARODOWY DZIEŃ GOLDENA I ...KOPANIA ROWÓW

 

Międzynarodowy Dzień Goldena i.... Kopania Rowów
W sumie wychodzi na jedno:) Ten bowiem, kto ma Goldena wie doskonale o czym prawię.
Z Bezą zatem świętuję, ale nie mogę osobiście, więc zerkam z rozrzewnieniem na niedawno wykonane przez moją córkę zdjęcia, kiedy to Beza upodobała sobie jakieś miejsce, które z wielkim namaszczeniem zaczęła kopać.
Generalnie powinnam była chyba rzucić robotę i wynajmować mojego psa do kopania rowów lub sprzedawać jej sierść na wypełnianie poduszek (w przypadku goldena dzień bez odkurzania to dzień stracony:)
Od ponad dwóch lat Beza jest członkiem naszej rodziny. Pełnoprawnym. Z nią podróżujemy, szukamy hoteli przyjaznych zwierzętom, dla niej ja (lub Ula) siedzę na miejscu pasażera z ręcznikiem miedzy nogami, gdzie ona opiera swój łebek. Dla niej wstaję rano, by ją wyprowadzić. Ostatnia kładę się spać sprawdzając, czy ma nalaną wodę. Wiem, kiedy i ile zrobiła "jedynki" i "dwójki" Jak jestem sama w domu to śpię w salonie, by być bliżej niej, choć wiem, że rano obudzi mnie namiętny całus z języczkiem od brody aż po czoło. Nie zawsze się wyśpię. Nie zawsze mam czysto w chałupie na błysk, jednak zawsze Beza mnie wita machając ogonem i szurając dupką po podłodze. Moja goldenka mnie wysłucha, przyzna mi rację, nie kłóci i zje wszystko, co jej dam.
I jak jej nie kochać?

WSPOMNIENIA ZE SZPITALA

Pobyt w szpitalu z córką uruchomił wspomnienia. Moi rodzice mieli ze mną naprawdę wesoło. Pamiętam, że miałam obtarte kolana i guzy na czole, a gdy szłam na operację przepukliny w wieku czterech lat mama mi powiedziała, bym nie mówiła lekarzowi o tym, że mam lekki katar. Gdy ten zapytał jak się czuję odpaliłam, że mam katarek, ale mama zabroniła mówić. Lekarz tylko się roześmiał.
Gdy leżałam po operacji z dwiema rękoma po pachy w gipsie, choć byłam niejadkiem narzekałam na głód. Pani salowa po prostu stawiała talerzyk obok po czym po kwadransie wracała i go zabierała, a ja dziwnym trafem jakiś nigdy tego talerzyka w dłoniach nie miałam i nic nie jadłam. Przecież bylam niejadkiem. Dobrze, że się wygadałam mamie to poprosiła obok leżącą dziewczynę by ta mnie karmiła. Pamiętam, że miała na imię Agnieszka i miała długi warkocz. Miałam wtedy pięć lat.
Z moimi złamaniami rąk w ogóle było ciekawie, bo po pierwsze złamałam je obie na raz spadając z drążka. Działo się to w przedszkolu. Z ziemi podnosiły mnie dwie koleżanki: za prawą chudziutka Marta, za lewo nieco pulchniejsza Justyna. Rozmiary koleżanek są na tyle istotne, gdyż moja prawa ręka była po prostu złamana, a druga złamana z przemieszczeniem. Miałam na nią dwie operację i tylko dlatego, że mój tata wiedział z kim i jak pogadać, nie mam śrub w nadgarstkach. W gipsie chodziłam z pięć tygodni. Kompletnie uzależniona od mamy. Za równy rok matula mnie przezornie do przedszkola nie puściła by nie było powtórki z rozrywki. Jednak ja ubłagałam tatę by iść na podwórko. Poszliśmy i...złamałam rękę. Myślałam, że mama zejdzie na zawał. Nie zeszła. Na tatę z tydzień była wściekła. No cóż życie.
Żeby za nudno nie było za jakiś czas w wakacje będąc w domkach letniskowych czymś się zatrułam. Na tyle poważnie, że leki podawane przez mamę nic nie dały. Pamiętam jak nie miałam siły chodzić. Torsje i biegunki mnie wykańczały. W końcu jakaś pani z domku obok mówi do mojej mamy:
- Pani jej wódki da.
- A skąd ja mam mieć wódkę? - pyta moja rodzicielka. Koniec lat osiemdziesiątych, ona z siostrą i dziećmi na wypoczynku. Kto tu by o wódce myślał? O schabowych to jeszcze, ale o wódce?!
- Mój stary ma. Na ryby chodzi. Idzie pani z córką do mnie - kobiecina chciała pomóc.
Mama posłusznie poczłapała za kobietą. Ta nalała mi pół szklanki i to wódki raczej nie kupnej. Ja zrezygnowana wypiłam wszystko. No nie powiedzieli, że łyk mam zrobić. Mama do domku już mnie prowadziła. Ja pijana w sztok. Spałam szesnascie godzin. Mama wcale. Gdy pytała jak się czuję odpaliłam:
- Spadaj na peron:)
Do dziś mi to wypominają. Nadmienię tylko, że obudziłam się spocona jak mysz i zdrowa. Więc gdy ktos się pyta kiedy pierwszy raz byłam pijana to odpowiadam zgodnie z prawdą, że w wieku siedmiu lat:)
Życie:)))

FRAJERKI

 

Poznałam ją będąc z moją córką w szpitalu. Kiedy się jest z dzieckiem przez dłuższy czas chcąc nie chcąc nawiązuje się jakieś rozmowy z innymi mamami. Szczególnie, gdy wpada się do tak zwanego pokoju rodziców by zrobić herbatę.

Rozmowę zaczęła ze mną sama. Koło trzydziestki. Odniosłam wrażenie, że nieco zmęczona przez życie. Szara cera, brudne paznokcie, braki w uzębieniu. No cóż żadna z nas tam w szpilkach I w pięknym makijażu nie lata. Moją codzienną stylówką były dresy i szaleństwo- tusz do rzęs. Pomagał mi chyba psychicznie, bo wiadomo, że stres urodzie szkodzi.

Dziewczyna zagadywała sama. Nie tylko mnie. I powoli tworzył mi się obraz współczesnej matki. W szpitalu przebywa już długo. I do domu się jej nie spieszy. Po co? Skoro tu wszystko ma. Dziecko poważnie i przewlekle chore. Nigdy go nie widziałam na korytarzu, więc słabe i może przypięte do jakiejś aparatury. Ona co dwie trzy godziny wyskakuje na papierosa i nie wspominałabym o tym gdyby nie fakt zaokrąglonego u niej brzucha. Ale, nie oceniam od razu. Może został jej po ciąży? Może taka uroda? No cholera nie. Od innych mam zszokowanych jak i ja, dowiaduję się, że w ciąży owa niewiasta jest. Opowiada jak to kręćka już dostaje w szpitalu i że dziś idzie ze znajomymi do kina. Super. Też uważam, że matka ma prawo do rozrywki. Jednak gdy dziecko jest w szpitalu kto ma ochotę na kino? Poszła, zniknęła na kilka godzin. Synek, lat dwa, był sam. No ok...

W piątek ją spotykam znów w "naszym" pokoju. Spieszyła się, by wyjść zanim dziecko się obudzi. Trajkotała jak najęta. Ma już dość i idzie na weekend do domu. Do dzieci (ma ich więcej????). Wróci w niedzielę lub poniedziałek.

- A kto będzie przy młodym? - pytam naiwnie.

- No to szpital jest, opiekę ma - rzuciła i wyszła szybkim krokiem.

Układanka ułożyła się do końca. Jako że dziewczyna rozmowna była wiemy, że nie pracuje. Żyje z zasiłków. W szpitalu nikt jej nie zmienia. Może samotna? O tym, kto siedzi z resztą dzieci, nie wspomniała. I choć staram się być solidarna z kobietami i uważam, że należy się wspierać to litości nie mam.

Ja głupia pracuję. Nie palę, nie daję w szyję. Teraz wzięłam dłuższe zwolnienie, by być przy córce, która mnie potrzebuje. Ze szpitala wyszłam na kilka godzin zapewniwszy młodej opiekę. Każda była zadowolona. Przy niemal każdym dziecku matka czuwała jak i ja. Na zmianę przychodzili dziadkowie, mężowie itp. Żadna z nas się nie umartwiała. Po prostu trzeba było przystosować się do nowej rzeczywistości, jednak dobro dzieci było najważniejsze. Niewyspane, ale szczęśliwe że dziecko zrobiło siku czy przetrwało zmianę wenflonu. Życzące sobie miłego dnia. Wspierające. Zwykłe matki. Z rozmów naszych wiem, że pracujące, mające własne firmy. I głupie, bo przecież można urodzić dzieci kilkoro, jedno mieć permanentnie w szpitalu, gdzie ma wikt zapewniony, samej wyskakiwać co i rusz na papierosa. Państwo stawia. Zasiłków można pobierać co niemiara i żyć, a nie rozdwajać się jak my frajerki między dom a pracę. I jeszcze weekendy zawalać. No naprawdę, frajerki...

PIES...ratownik

 

Pies...
Cztery łapy, ogon, pysk, sierść.
Gryzie, skacze, niszczy, ślini, drze, kopie, brudzi, bałagani, śmierdzi, linieje, roznosi choroby. Wymaga spacerów, opieki, szczepień. Gramoli się do łóżka, rwie różne rzeczy na strzępy, zostawia mnóstwo kłaków, rysuje pazurami podłogę. I szczeka, ujada, wyje, piszczy.
Nie jest wszędzie mile widziany.
Nie ma wstępu do tylu miejsc - do sklepu, na plażę, do szpitali, do restauracji, niektórych hoteli...
Tak wiem, bywa groźny, nie zawsze ładnie pachnie, ale:
- jest świetnym przewodnikiem dla osób niewidomych,
- jest wspaniałym towarzyszem i ratownikiem osób przewlekle chorych (np. pies wyczuje atak epilepsji), on zaalarmuje, że komuś należy pomóc,
- pies wytropi narkotyki,
- i w końcu to pies pomaga ratownikom wyszukać ludzi w gruzach, pod śniegiem, w lesie - tam, gdzie zmysły człowieka już nie dają rady.
Z przejęciem każdego dnia oglądam i czytam wszelkie informacje dotyczące Turcji i Syrii. I wśród bohaterskich ratowników widzę także bohaterskie psy, które ratują życie. Pracują tak samo ciężko jak ludzie, nie oczekują zapłaty, są bezwarunkowo oddane, posłuszne. Z polską grupą HUSAR pojechało do Turcji bodajże 7 psów i są tam potrzebne. Bez nich niektórych by nie znaleziono.
Moja Beza jest zwyczajnym psem domowym. Goldeny i labradory są jednak często szkolone i świetnie sprawdzają się w akcjach ratunkowych, na patrolach jak wiele innych ras (tych mieszanych też). Jedyne czego potrzebują to mądrego przewodnika, by móc wykorzystać swoje umiejętności tam, gdzie człowiek lub sprzęt ma już ograniczone działania. Psi nos może wiele, naprawdę.
Więc zanim zrugasz jakiegoś psa, pomyśl o tym, że taki właśnie czworonóg może Tobie lub bliskiej Ci osobie uratować życie. I nie mów, że nic złego Ci się nie przytrafi. Turcy i Syryjczycy też kładąc się spać nie myśleli, że ich świat runie.

DZIEŃ CHORYCH

 

Wiem co to znaczy być chorą.
Trochę zdrowie mi szwankowało. Taki los, gdy ważysz 2300 gramów i nie wsadzą Cię do inkubatora, a potem męczy Cię jedno zapalenie płuc za drugim. Z kroplówkami jestem zaprzyjaźniona. Miałam ich tyle, że nie robią na mnie wrażenia. Antybiotyki ładowali mi w żyły litrami, więc nabawiłam się celiakii. Trochę było z tym zachodu, bo jestem dzieckiem lat osiemdziesiątych, gdzie bezgluten był przekleństwem.
Gdy w końcu mogłam normalnie jeść łamałam ręce, łapałam jelitówki ("spadaj na peron" - jak czytaliście poprzednie posty to wiecie o co chodzi), wybijałam palce, zaliczyłam szpital mając zapalenie płuc i problemy z tarczycą. Najtrudniej było, gdy okazało się, że moje zdrowotne problemy są pokłosiem HCV. O tym dowiedziałam się będąc już dorosłą kobietą w upragnionej i wyczekanej ciąży. Wtedy poczułam się chora. Bardziej psychicznie niż fizycznie. Było ciężko. Ciężej, gdy urodziłam córkę i zaczęłam moje leczenie - biopsja, a potem co tydzień zastrzyk interferonu w udo lub brzuch. Ten kto brał, ten wie jaka potem delirka człowieka chwyta.
Wszystko to robiłam dla córki i dla siebie. Gdy terapia nie zadziałała poczułam się wybrakowana. Było cholernie ciężko. A wirus trawił mnie od środka.
Przypadkiem trafiłam na klinikę w Mysłowicach. Zaproponowali terapię eksperymentalną, więc przez kilka miesięcy co tydzień jeździłam kilkaset kilometrów po zdrowie. Dziś lek, który dostawałam w fazie testów, leczy ludzi. Mnie także wyleczył. Mogłam z siebie zmyć szkarłatną literę.
Gdy wykryto u mnie hashi i niedoczynność tarczycy lekarz powiedział mi, że to pikuś. Więc taki pikuś mi towarzyszy. Oswoiłam go. Nie mówię o sobie chora. Miewam dolegliwości. Miałam wycinaną torbiel czekoladową (piękna nazwa prawda?), ale mimo wszystko uważam się za szczęściarę. Pokonałam tyle przeszkód. Już od małego walczyłam o siebie. Doceniam mój stan, moją sprawność. Cieszę się tym, co mam. Uprawiam sport, pracuję, piszę, staram się odżywiać zdrowo, ale na lody czy czekoladę zawsze się skuszę. Och i na aperola czasem też:)
Dookoła widzę walczących ludzi.
W tym całym bałaganie, gdy otaczamy się gadżetami, gdy pragniemy (i mamy prawo) nie zapominajmy, że (wiem to banalne) zdrowie i dobre nastawienie są najważniejsze! Każdego dziada da się pokonać (choćby w głowie). Coś o tym wiem:)
Zdjęcie oczami mojej Mamy - Bulwary Włocławek, pięknie tam prawda?

DZIEŃ JEZYKA OJCZYSTEGO

 

Dzień Języka Ojczystego
Jako potrójna filolożka mam kręćka na punkcie języków i jako że tak złożyło się w życiu, że studiowałam trzy filologie to jakieś pojęcie o językach mam. Polonistyki nie kończyłam, ale wiem co to gramatyka kontrastywna, językoznawstwo czy też egzamin z gramatyki języka polskiego. To był jeden z najcięższych egzaminów, jaki mi przyszło zdawać i uwierzcie mi, że zaliczenie z SCS (staro-cerkiewno-słowiańskiego) było łatwiejsze. Jakim cudem zdałam na piątkę, to nie wiem. Chyba obycie mi pomogło, bo byłam wtedy na czwartym roku germanistyki i korzystałam z wcześniej zdobytej już wiedzy.
Studiując języki słowiańskie (chorwacki i słoweński) uświadomiłam sobie jaka ciężka język polski język być. Koniugacje, deklinacje, aspekty, imiesłowy, tryby, stopniowania, słowotwórstwo, palatalizacje, ściągnięcia, zapożyczenia, kalki i hybrydy. O ortografii nie wspomnę. W Chorwacji w XIX wieku ustalono zasadę: "piši kao govoriš" czyli pisz jak mówisz, by ułatwić pisownię. Spokojnie, nie będę tu postulować o wprowadzenie tego na obszary naszego języka. Trudy ortografii wynikają z jego historii, naukowcom łatwiej się wtedy go bada, bo widzą zależności, podobieństwa i procesy.
I mimo to, że nasza mowa ojczysta łatwa nie jest, uwielbiam nasz język za bogactwo, plastyczność i wieloznaczność. Och, ta ostatnia najbardziej mi się podoba i kocham ją stosować w swoich tekstach. Zresztą sama na swoim koncie mam kilka fajnych gaf językowych, które są świetnymi anegdotami.
Np...
W pokoju nauczycielskim rozmawiałam z koleżankami o niedoczynności tarczycy, na którą akurat kilka z nas cierpiało. Dziewczyny podawały dawki jakie zażywają. Ja oczywiście głośno mówię, że biorę pięćdziesiątkę i jak se strzelę taką pięćdziesiątkę od rana to w pracy zasuwam jak mrówka. I nie byłoby tu nic zabawnego, gdyby do pokoju nie wszedł miłościwie nam panujący dyrektor i usłyszał tylko skrawek rozmowy, a dokładniej rzecz biorąc, moje ostatnie zdanie:) Mina przełożonego bezcenna.
Koleżance zdarzyło się powiedzieć do uczniów, że jak będą niegrzeczni to postawi im ptaszki i nie byłoby tu nic dziwnego gdyby to nie była klasa maturalna składająca się głównie z chłopców:) A ona była wtedy zaraz po studiach.
Jako germanistka w liceum nie tłumaczyłam uczniom, że liczby w niemieckim czyta "od tyłu". To byłby strzał w kolano. Klasa zawsze czekała czy użyję tych słów, ale ja decydowałam się na bezpieczniejszą formę "od końca". Nudna jestem, prawda? :)))
Pamiętam też, że kiedyś miałam trudną chłopięcą klasę maturalną. Chłopaki broili tak, że ręce opadały. Przerabiałam z nimi akurat jakiś trudniejszy temat, udało mi się ich skłonić do pracy. Delektuję się zatem chwilą ciszy słysząc niemal jak chłopakom trybiki w głowie pracują, gdy wtem nagle słyszymy przez otwarte okno (to był wrzesień, ekipa remontowa na zewnątrz):
- No kurwa mać!
I było po lekcji. Moich kilkunastu rycerzy ryknęło śmiechem i wyskoczyło do okna chcąc przebić piątkę autorowi tych słów. Mi ręce opadły i sama zaczęłam się śmiać. Jak widać polskie przekleństwa mogą być czasem błogosławieństwem:)
A jakie są Wasze historie?

DEPRESJA

 

Przychodzę znienacka lub poluję na Ciebie i zdobywam małymi krokami, powoli, po kawałku Cię osaczając.
Jestem sprytna, bezwzględna i uparta.
Nie liczy się dla mnie Twoja płeć, zawód, wiek, zainteresowania czy majątek.
Liczysz się Ty i Twoje życie, którym pragnę zawładnąć. Osaczyć Cię, pochłonąć.
Jestem złodziejką. Kradnę wszystko to, co dla Ciebie najdroższe choć może początkowo nie zdajesz sobie z tego sprawy.
Nie interesują mnie Twoje pieniądze, auta, zegarki, biżuteria. Karmię się Twoimi uczuciami i emocjami.
Biorę duszę, a na deser ciało - bezwładne, (p)oddane, zwiotczałe, obojętne. Popijam Cię Twoimi łzami, a w tle przygrywa mi Twój płacz, krzyk lub szloch.
Uwielbiam kiedy nie masz siły, gapisz się tępo w sufit, tracisz chęć do czegokolwiek.
Pragnę Cię skonsumować, wyssać soki i wypluć, gdy już zaspokoję swoje potrzeby.
Nie znoszę rozmów, analiz, terapeutów i tabletek.
Nie cierpię uśmiechu, marzeń, planów, przytulenia i pocałunków.
Jestem zaborcza.
Nienawidzę, gdy ktoś próbuje mi Ciebie odebrać.
Walczę, trzymam Cię w swoich szponach.
Jestem trudna, okrutna. Łatwo nie odpuszczam.
Nigdy nie wiesz, czy romansu nie zechce mi się akurat z Tobą, więc się nie zarzekaj, nie śmiej, nie przekomarzaj, nie zapraszaj na drinka.
Nazywam się Depresja.
(Nie)miło Cię poznać.
Dziś Międzynarodowy Dzień Walki z Depresją.
Nie bądźmy obojętni.
Bądźmy czujni.
Depresja jest wśród nas.

MARYLIN ...

Jej twarz zna chyba każdy. I to sławne zdjęcie z rozwianą sukienką. Jej niektóre słowa przeszły do historii jak ona sama:
„Diamenty to jedyni przyjaciele kobiety.”
„Pieniądze szczęścia nie dają. Dopiero zakupy.”
„Jeśli nie potrafisz mnie znieść, kiedy jestem najgorsza, nie zasługujesz na mnie, gdy jestem najlepsza.”
„Daj dziewczynie odpowiednie buty, a zawojuje świat!"
„Hollywood to miejsce gdzie płacą ci 1000 dolarów za pocałunek, a 50 centów za duszę"
„Nieważne co o mnie myślą, ważne żeby mnie kochali"
W filmie "Blondynka", jaki ostatnio w końcu obejrzałam, zobaczyłam po prostu przestraszoną, piękną kobietę, która pragnie być kochana za nic, a nie za ciało.
Krytykiem filmowym nie jestem. Ponoć film został różnie odebrany, ale kreacja młodej aktorki Any de Armas już nie - mówią, że ta rola jest fantastyczna. Moim amatorskim i skromnym zdaniem także. Widzimy tu Normę Jean (prawdziwe imię Marylin) rozedrganą emocjonalnie, ufną, szczerą, naiwną, która rozpaczliwie pragnie bezinteresownej miłości drugiego człowieka. Swojego alter ego - Marylin, nienawidzi. Czuje się i traktowana zresztą jest kawał mięsa do pożarcia. W świetle reflektorów gra, bo tego od niej oczekują, a ona od dziecka przyzwyczajona jest do spełniania czyichś oczekiwań.
Film mną wstrząsnął. Jak bardzo mylimy się patrząc na kobiety z wielkiego ekranu. Jak czasem bardzo zazdrościmy im splendoru. Jak mało wiemy, ile zajęła im droga na szczyt i jak była trudna, czym okupiona.
Norma potrzebowała pomocy. Była uzależniona od leków, miewała stany depresyjne. Hollywood ją pożarło, za sławę żądało okrutnie wysokiej ceny. Marylin zna cały świat, ale chyba nikt nie chciałby być tak samotny i nieszczęśliwy w blasku fleszy jak ona...

DZIEŃ POZDRAWIANIA BLONDYNEK

 

Pierwszy spacer od trzech tygodni...
Życie lubi zaskakiwać. Coś sobie człowiek zaplanuje, a tu nagle dzieciak mi ląduje w szpitalu. Na dodatek ja sama pod nóż dla własnego zdrowia i komfortu psychicznego, i fizycznego.
Już po wszystkim, a luby ma trzy baby do opieki (Beza też się liczy!)
Dziewczyny badajmy się!
Kiedy ostatnio robiłaś USG piersi?
Cytologię?
Badania krwi i moczu?
USG jamy brzusznej i tarczycy?
Musiałam zwolnić, nacisnąć hamulec (!!!), zatrzymać się i powoli wrzucić pierwszy bieg. Dziś to już nawet drugi, w porywach do trzeciego.
Taki reset się przydaje. Mogę coś przeczytać, obejrzeć wartościowy film, pomyśleć, nie spieszyć się, nawet być ślamazarną. Pierwszy raz w życiu mam tak długą przerwę od pracy w środku roku szkolnego. Początkowo czułam ogromne wyrzuty sumienia, byłam nerwowa, ale uspokoiłam się i choć nikomu nie życzę nagłej i planowanej hospitalizacji, to życzę Wam spokoju i przyhamowania choćby na chwilę. Głowa będzie Wam wdzięczna. Ciało też.
A że dziś ze świat nietypowych mamy Dzień Pozdrawiania Blondynek oczywiście na przekór pozdrawiam nie tylko blondynki, lecz i brunetki, rudzielców (w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu) i właścicielki (a raczej nosicielki) wszelkich innych kolorów włosów!
Blondynką jestem od zawsze, panicznie boję się farbować włosów. Raz tylko jak dostałam się na studia mój ówczesny chłopak (obecnie mąż - Jezu ile to lat? Normalnie jak z bratem:) pofarbował mi końcówki włosów na kolor oberżynowy szamponetką. Kolor miał się zmyć. Ale...
Najpierw okrutnie farbował (kolor, nie chłopak), gdy tylko zmoczyłam włosy (pamiętam jak wychodziłam latem z jeziora i wszyscy myśleli, że poharatałam sobie plecy, bo mi jakiś różowawy kolor ściekał po plecach, pośladkach i udach:))) I tak naprawdę nigdy się nie zmył. Pod koniec września fryzjer mi ścinał końcówki, bo wstyd mi było iść na uczelnię:) Od tamtej pory żadnej farby, z szaleństw tylko prostowanie czy porządne czesanie (warkocz, kok, upięcie, hollywodzkie fale). Podziwiam odważne dziewczyny. Mam przyjaciółkę, która eksperymentuje, zawsze ma wyrazisty kolor i wygląda super (nie żadne tam mdłe blondy jak ja:)
A czy mężczyźni wola blondynki? Błagam! Chłopaki kolor włosów (prawie) zawsze można zmienić, więc chyba nie ma to znaczenia, co???
Zdjęcie strzeliłam se sama dziś na spacerze. W Gdańsku piękna zima (przynajmniej tu, gdzie mieszkam), śniegu pełno, prószy nawet teraz. Wiosny nie widać. Nie spieszy się dziewczyna:)

HCV FREE

 

Mały wielki prezent, jaki otrzymałam na Dzień Kobiet.
Po sześciu latach od zakończenia terapii wykonano u mnie ponownie badanie na obecność wirusa HCV. Choć byłam pewna, że wszystko jest w porządku, byłam przejęta. Człowiek póki nie ma wszystkiego czarno na białym, nie może być spokojny.
Ja juz jestem. Mam to! Jestem czysta, negatywna i zdrowa. Po trzynastu latach bycia pacjentką Poradni Hepatologicznej przy Szpitalu Chorób Zakaźnych i Gruźlicy w Gdańsku, gdzie trafiłam na początku ciąży, przerażona i sama w chorobie, mam oficjalne zakończenie mojego leczenia.
Trafiłam na cudowną panią Doktor (ach, Czytelnicy "Listów do Emki" wiedzą o kogo chodzi), która otoczyła mnie opieką i spokojem. Dzięki niej przetrwałam koszmar choroby i nieudanego pierwszego leczenia. Tacy lekarze istnieją naprawdę!

DZIEŃ DOCENIANIA

 

DZIEŃ DOCENIANIA
Ileż razy kobieta musi sobie wbić do głowy, że warta jest doceniania bez względu na to kim jest?
Wychowanie w skromności, uczone dygania nóżką z włosami zaplecionymi w warkoczyki miałyśmy za dużo nie mówić, a tylko ładnie, aczkolwiek nie za mocno się uśmiechać. Grunt, by męża znaleźć i gromadkę dzieci powić.
Ileż to zakompleksionych dusz poszło w świat, bo tak nas wychowano? Nie rozpieszczano miłymi słowami, by nam się w głowach nie poprzewracało. Nie uczono mówić o własnych potrzebach, bo te innych zawsze były na pierwszym miejscu. Ach, wspaniale jest być dobrym dla innych, ale sobie pieszczot także nie wolno żałować.
Kobieto, puchu (wcale nie taki marny)!
Krucha (i jednocześnie silna) istoto!
Doceń siebie!
Pozwól także, by inni to zrobili.
A jeśli już tak postępujesz, powiem tylko - oby tak dalej.
Zasługujesz na to, by być docenioną.
Ty już na pewno wiesz za co!

ANIOŁ :)

 

Gwoli wyjaśnienia - aniołem nie jestem:) Aniołem bywam!
Jak dziecko z blond loczkami faktycznie wyglądałam jak aniołek, Nawet mojej mamie zarzucano, że mi włosy farbuje i na wałki kręci (miałam wtedy ze dwa latka). Ludzka podejrzliwość nie zna granic:) Na szczęście moja matula jest normalna i żadnych eksperymentów na mojej głowie nie przeprowadzała. Ot, takie włosy miałam już za dzieciaka.
Dziś jako już kobieta dorosła noszę te loki z miłością (choć za wieku nastoletniego ich nie znosiłam i najchętniej chodziłabym kanałami). Dziś aniołkowego wyglądu raczej nie mam, ale jako zawodowy belfer mam na przykład anielską cierpliwość i jestem w trakcie poszukiwania anielskiego spokoju. Zdarza mi się spać jak anioł. W dzieciństwie bywałam nawet grzeczna jak anioł (ale tylko czasami, bo roznosiła mnie energia!), chyba jednak częściej jednak byłam aniołem z różkami:)))
Ktoś mi napisał, że to zdjęcie, jakie wykonał wczoraj mój luby, świetnie mnie pokazuje. Taką "piękną i kolorową" (cytat). O gustach wiadomo się nie dyskutuje, jednak z tą moją "kolorowością" to chyba racja:))

DZIEŃ WAGAROWICZA

 

Pierwszy Dzień Wiosny = Dzień Wagarowicza:)
Pamiętam jak raz w liceum w pierwszej klasie uciekliśmy ze szkoły. Posikani, bo wiadomo - pierwszaki. Aura chyba nie była jakaś cudowna, bo wylądowaliśmy w znanym wtedy włocławskim pubie "U Morisa" (czy ktoś z włocławian to obecnych jeszcze to pamięta?:)
A może chcielismy zaszpanować?
Byłam raczej nudna, wypiłam może z pół piwa. Za to najwyższy i największy kolega w klasie chciał nam pokazać jak się pije i biedak zataczał się po dwóch piwach. Chłop wielki jak dąb, a głowę miał słabiutką. Rozmiar jak widać nie zawsze idzie w parze z możliwościami:)
Następnego dnia w szkole dostaliśmy burę, a jak! I moja ukochana pani od niemieckiego zrobiła nam kartkówkę z tematu, jaki powinien być przeprowadzony podczas naszej nieobecności. Coś napisałam, ale jak dziś pamiętam, że dostałam tłustą tróję z plusem za brak wiedzy jak odmienia się rodzajnik w bierniku (reszta chyba jedynki, ale ręki nie dam sobie uciąć) Wstyd! No ale trzeba było godnie znieść konsekwencje, gdy chciało się być solidarnym z klasą.
Dziś takie działanie nauczyciela byłoby nie do pomyślenia. Test trzeba zapowiedzieć, dzieci karać nie wolno, a już na pewno nie można sprawdzać wiedzy z treści, jakich się nie przekazało. Luksus! Mimo to moje szkolne lata wspominam z rozrzewnieniem i żalu do mojej pani profesor nigdy nie miałam.
A tamta trója to była jedyna trója jaką kiedykolwiek dostałam z niemca. Potem już były same piątki i szóstki:))))
A jak Wasze wagary?

PIERWSZY KWIETNIA

 

Kiedy kobieta pierwszego kwietnia (i nie tylko:) krzyczy do swojego faceta:
- Kochanie, sekundka i jestem gotowa. Zaraz możemy wychodzić!!!
A tak naprawdę myśli:
- Ok, jeszcze wysuszyć włosy i wyprostować, na szybko pomalować paznokcie (wszystkie), poprawić makijaż, bo tu mi kreska krzywo wyszła. Hmm, a może jednak ten inny makijaż zrobię? Czerwona sukienka gotowa. No minuta osiem i schodzę. Jezus Maria na śmierć zapomniałam! Czerwoną kieckę będzie miała Marta! No to jeszcze wyprasuję amarantową i "redi". No mówiłam, minuta osiem, może dwie. A Misiaczek jak kocha to poczeka:)

DO NAUCZYCIELEK Z PODSTAWÓWKI

 

Tak się zdarzyło ostatnim czasem, że moja latorośl w pewnym konkursie została wyróżniona. Pełna radości pochwaliłam się tym małym/wielkim sukcesem koleżankom z pracy. Jedna z nich jest byłą wychowawczynią mojej córki i skierowałam także podziękowania w jej stronę. I nie była to kurtuazja. Dziewczyna chyba była zaskoczona, a że jest szalenie skromną (czytaj: zbyt) osobą trudno jej było przyjąć moje szczere wyrazy wdzięczności.
I tak sobie myślę, że wychowawców przedszkola i nauczania początkowego nie doceniamy. Powtarzam: NIE DOCENIAMY. To na tym etapie nasze pociechy uczą się literek i cyferek, zaczynają naukę czytania i pisania. To w towarzystwie pani Krysi, Ani czy Kasi (imię możecie wstawić dobrowolne) nasze dzieciaki zaczynają przygodę ze szkołą. I gdyby nie podstawy, jakie wychowawczyni (najczęściej jest to jedna kobieta) im wpaja, dzieciaki nie dałyby rady w starszych klasach. Bycie nauczycielem dla tej grupy wiekowej to trudne zadanie, bo to nie tylko nauka o kolorach, ptaszkach i kwiatkach. To poznanie zasad życia w społeczności szkolnej, to nauka dyscypliny, ustalenie pewnych wartości. Pani w szkole to często druga mama, która nie tylko uczy, ale i przytula, pociesza, wysłucha, otrze łzy, przypomni o myciu rączek, zaprowadzi na stołówkę czy rozwiąże konflikt z kolegą o centymetr ławki lub ulubiony samochodzik. To ona, obiektywna zauważy to, czego rodzice nie widzą lub nie chcą dostrzec. Pomoże zdiagnozować przyczyny trudności, podpowie jakie stosować metody, zmotywuje, podkreśli mocne strony dziecka.
Nauczyciel przedszkolny lub wczesnoszkolny widzi dużo, wyposażony w fachową wiedzę może być świetnym wsparciem w wychowaniu młodego człowieka. I na pewno nim jest. Pytanie, czy jesteś tego świadom(a)? Czy doceniasz wkład takiej pracy?
Najczęściej z rozrzewnieniem wspomina się najsurowszych belfrów z liceum czy technikum. Ze studiów także można mieć odlotowe wspomnienia i wiele zawdzięczać wykładowcom. Jednak czy cofasz się do lat podstawówki, by ciepło wspomnieć nauczycielkę z drugiej klasy? A o pani od polskiego pamiętasz? Albo panu od muzyki lub wuefu? Oni, choć uczyli Cię dawno temu, na pewno wywarli na Ciebie jakiś wpływ. Być może właśnie dzięki nim coś udało Ci się osiągnąć, dostrzec, polubić, pojąć. Choć zapomniani stanowią ważne ogniwo w Twojej edukacji. Nie zapominaj o tym, bo gdyby nie oni, nie byłoby Cię tu, gdzie teraz jesteś...
Ja takie mentorki mam:
Pani Agnieszka, Jadwiga, Anna, Teresa, Ewa, Barbara, Małgorzata. Każda nauczyła mnie czegoś innego i ulepiła w jakimś sensie Ankę, którą jestem dzisiaj.

DO MINISTRA MEiN

 

Panie Ministrze Edukacji i Nauki!

Piszę do Pana z bardzo typowym pytaniem. Zapewne retorycznym, ale dla spokoju sumienia i korzystając z możliwości, jakie daje nam Internet, wystosuję je.

Jako Europejka, Polka, matka, nauczycielka, wykładowczyni, kobieta, człowiek. Chcąc nie chcąc (jednak przepraszam bardzo, ale nie chcąc) obserwuję Pana, bo niejako jest Pan moim przełożonym. Poza tym jako szary belfer - trybik w wielkiej maszynie z ciekawości również słucham tego, co Pan do powiedzenia.

I tak się zastanawiam za co Pan tak nienawidzi nauczycieli? Dlaczego tak bardzo utrudnia Pan nam i tak już ciężki żywot?

Niemożliwe, by wykształcona osoba na stanowisku musiała się dowartościować albo jako człowiek głęboko wierzący był zdolny do zemsty być może na jakimś nauczycielu, który kiedyś utrudnił jej życie. I w związku z tym, że wyżej wymienione argumenty odrzuciłam, zastanawiam się co też Panem kieruje?

Dlaczego nie szanuje Pan tak ważnego zawodu? Przecież Pan także jest nauczycielem, a własnego gniazda się nie kala tym bardziej, że kalać nie ma za co.

Praca nauczycieli jest trudna, wyczerpująca, czasem nawet niewdzięczna. Myślę, że Pan sam o tym doskonale wie. Czyż nie lepiej ułatwiać czyjeś życie? Niż wprowadzać nieprzemyślane zmiany, obcinać dotacje, dodawać godziny pracy, które i tak się odbywają? Mam tu na myśli spotkania z rodzicami, gwoli wyjaśnienia. Przecież nauczyciel zawsze gdy było trzeba spotykał się z rodzicami uczniów. W swoim już prywatnym czasie, podkreślam.

Może się mylę, może Pan ma przed oczami wizerunek jakiegoś belfra, który wyjątkowo zaszedł Panu za skórę? Proszę jednak pamiętać, że jeden zakompleksiony belfer nie jest synonimem dla wszystkich innych.

Jest Pan prawnikiem z wykształcenia zatem historię ma Pan w jednym paluszku i zapewne wie Pan, jaką rolę odegrali nauczyciele w trakcie zaborów czy okupacji. To oni nieśli kaganek oświaty, przyczynili się do zachowania dziedzictwa kulturowego jakim jest na przykład literatura polska czy historia.

Dziś nadal dbamy o kondycję umysłową polskich dzieci i młodzieży, radzimy sobie z ciągłymi zmianami, dostosowujemy do nich, choć wprowadzane są z prędkością światła i często niestety niedokładnie, i mimo śmiesznych pensji jesteśmy nadal przy tablicy. To chyba świadczy o powołaniu, miłości do pracy? O takich pracowników się powinno dbać, nieprawdaż?

A ja niestety odnoszę wrażenie, że nas Pan nie szanuje, że utrudnia pracę, że nami żongluje. I wciąż nie rozumiem dlaczego. Dlaczego pewne grupy zawodowe w tym kraju są faworyzowane, a nauczyciele zawsze pomijani? Wyśmiewani? Poniżani? Dlaczego w społeczeństwie podjudza się wstręt do tych, którzy uczą dzieci i młodzież? Dlaczego straszy Pan likwidacją Karty Nauczyciela? Nie słucha tego, co mamy do powiedzenia? Dlaczego dodaje się darmowe godziny pracy, nie precyzuje prawnie wymogów do awansu zawodowego? Czy dostrzega Pan, że lawinowo odchodzimy z pracy? Że w szkołach nadal brakuje pieniędzy, a szumnie przez Pana chwalone Laboratoria Przyszłości to pomyłka? Bo sprzęt jest, ale szkoleń jak go używać już nie ma. Poza tym z tak przeładowaną podstawą programową trudno wcisnąć jeszcze zajęcia na przykład z drukarką 3D.

Nie ma pieniędzy na papier, długopisy, nagrody na koniec roku szkolnego, na etat dla psychologa i nauczyciela wspomagającego. To są ważniejsze potrzeby. Może Pan nie jest tego świadom, więc ja uprzejmie o tym informuję.

Potrzeba wsparcia dla dzieci i młodzieży, która nie radzi sobie z problemami, która cierpi na liczne zaburzenia, a której można pomóc. I trzeba to zrobić już, teraz, natychmiast!

Przecież jest Pan ojcem i podobno chce Pan dla młodych ludzi jak najlepiej.

I jak Pan głosi, dla reszty obywateli także zatem rozumiem, że dla nauczycieli również. Tego zatem będę się trzymać, choć rzeczywistość dookoła każe mi myśleć inaczej. No cóż...

Z poważaniem

Poli Ann

DZIEŃ TAŃCA

 

Międzynarodowy Dzień Tańca, to nie mogę być wobec tego dnia obojętna! Nie ja!

Od zawsze ruchliwa, energiczna i reagująca na muzykę, kochająca wszelkie taneczne zabawy. Na dyskotekach szkolnych i kolonijnych na parkiet wchodziłam pierwsza, a schodziłam ostatnia. Mokrusieńka.

Marzyłam, by przyjęto mnie do kółka tanecznego działającego w SP18 Włocławek, prowadzonego przez rewelacyjną nauczycielkę Teresa Banachowska, która dała dziewczynom mnóstwo swojego wolnego czasu i energii. Tańczyć w szkolnym zespole to było coś. Spełnienie moich dziewczyńskich marzeń. Udało się. Pani Teresa mnie wybrała! Pierwszy rok był trudny, miałam dryg, ale myliłam kroki. Byłam szalenie zestresowana. Po jakimś czasie coś "kliknęło". Stałam w układach na przodzie, często w środku. To było wyróżnienie. Kochałam występy, apele, pokazy. Problemy zdrowotne jednak odebrały mi możliwość intensywnego tańczenia.

Tęskniłam. Wszelkie dyskoteki, imprezy czy aerobiki w klubie osiedlowym były dla mnie odskocznią. Zawsze tańczyłam do upadłego, byłam niezatarta. Nawet w dorosłym życiu moje przyjaciółki się śmiały, że parkiet może być pusty. Anka i tak swoje wytańczy:)

Rok temu w końcu wygospodarowałam czas dla siebie. Bardzo egoistycznie. Tańczę znów. Dwa razy w tygodniu daję się sponiewierać świetnym trenerkom, otwieram się, zapamiętuję kroki, chłonę. Tańczę z absolutnie fantastycznymi dziewczynami (i chłopakami). Wybrałam zajęcia, które są idealnie "skrojone", albo inaczej mówiąc "wytańczone" dla mnie. Uwielbiam je. Czuję, że żyję, że to wszystko ma sens.

W życiu wielu rzeczy nie żałuję, jednak tego, że brakowało mi wcześniej odwagi i czasu, by tańczyć już tak. Dlatego będę tańczyć póki starczy mi sił.

Zdjęcie zrobione po treningu (ustawiłam się dobrze do światła i już ochłonęłam). Błysk w oku i uśmiech jak najbardziej moje.

MATKA i CÓRKA

 

Jestem mamą. Od ponad dwunastu lat. Szczerze mówiąc trzynaście lat temu najprawdopodobniej już byłam w ciąży, o czym dowiedziałam się siedemnastego maja.

I zawsze mówiłam, że mam córeczkę, taką malutką, którą noszę na rękach, karmię, czeszę, której mówię, opowiadam bajki, kupuję sukienki...

Od jakiegoś czasu moja mała córeczka nie jest już taka mała i ja muszę się tego nauczyć. Moja córka jest wyższa ode mnie, ma większe stopy, ba! Nawet dłonie ma dłuższe od moich. Nie dam rady jej wziąć na ręce, nie czytam ani nie opowiadam jej bajek, nie chodzę z nią za rączkę. Moje macierzyństwo wchodzi w nowe stadium. Uczę się akceptować, że moja córka sama o czymś decyduje, że coś chce zrobić, a czegoś nie, że nie założy ubrań, które chętnie jej kupię, nie zje kalafiorka (kiedyś łatwiej było ją przekonać:)

W macierzyństwie najtrudniejsze jest to, że dziecko - najpierw byt całkowicie od matki zależny z czasem staje się bytem totalnie niezależnym, różnym od mamy, mającym swoje zdanie. I choć w teorii jest to takie oczywiste to w praktyce potrzeba chwili, by się przestawić, że ten dzieciak od rodzica się oddala, że chce iść swoja ścieżką.

Ach, bycie mamą jest piękne, ale cholernie trudne:)

Zdjęcie robione wczoraj, ja i moja cór(k)a, pies obok nas, ale nie załapał się na kadr, bo już czyhał na jakiegoś ptaka:)

MATURZYSTKA

 

Na tym zdjęciu nie mam jeszcze 19 lat. Końcówka kwietnia, zakończenie roku klas czwartych w moim Alma Mater III Liceum Ogólnokształcące im. Marii Konopnickiej we Włocławku. Uczennica klasy IV e - pełna marzeń, planów, zakochana, szczęśliwa.

Maturę zdawałam z polskiego i niemieckiego. Teraz mogę powiedzieć, że za moich czasów matma nie była obowiązkowa na maturze (taka jestem stara:)

Zdawałam więc to, z czego jestem najlepsza. Polski bardzo dobrze, niemiecki śpiewająco. Wszystko dzięki cudownym paniom profesor: Mariannie Fus i Nanecie Kłobukowskiej.

Z ustnym angielskim też nie miałam problemów. Profesor Joanna Kijewska cisnęła nas jak cytryny. Z dnia na dzień zadawała po trzysta przykładów modyfikacji zdań. I się je robiło. Samemu! Bez internetu!!!! Niesamowite prawda? Dzięki temu na ustnej maturze z anglika gramatykę "rozwaliłam" w trzy minuty i miałam więcej czasu na przygotowanie wypowiedzi. Gadałam tyle, że mi przerwano:))) To dzięki tym solidnym podstawom jako kobieta już po trzydziestce skończyłam anglistykę.

Ten przedmaturalny i maturalny czas wspominam z nostalgią. Fakultety z języków, rozwijanie pasji językowych, brak limitu słów na maturze z polskiego.

Matura dawała mi tylko średnie wykształcenie. Potem trzeba było zmierzyć się z egzaminami wstępnymi. Moja pracowitość się opłaciła. Dostałam się na uniwerek.

Ja - dziewczynka z Włocławka do wielkiego Gdańska. Od tamtej pory nikt mi nie powie, że się nie da. Da się!

BEZ MAKIJAŻU

 

Dzień Bez Makijażu, zatem zażywszy wieczornej kąpieli zrobiłam sobie fotę.
Jak się komu nie podoba to akurat pasuje, postraszę (noc prawie przecież mamy:)
Oszukiwać nie będę, że codziennie tak sobie śmigam. Wręcz przeciwnie - lubię delikatny makijaż, szczególnie oka. Ust nie maluję, co najwyżej musnę je błyszczykiem lub miodem. Za to oczęta lubię podkreślić.
Bez makijażu chodzę latem, cera lekko opalona, zdrowsza, bo pełna witaminy D to i człowiek jakiś taki odważniejszy. A że mam zawsze sińce pod oczami to wolę jednak, gdy ta buzia jest potraktowana słońcem lub kremem BB.
Mówią, że natura ponoć najpiękniejsza, że najlepiej by było się nie malować, ja jednak namawiać do tego nie będę. Będę namawiać, by każda z Was czuła się komfortowo w swojej skórze, bez względu na to czy lubi prezentować się saute czy w pełnym makijażu. Bądźcie sobą, bez przymusu. Takie, jak lubicie. To Wam ma być dobrze.
Dobrej nocy!

NIE ZNAJDUJĘ SŁÓW

 

Czasami jest tak, że nie znajduję słów. Ponoc nieźle nimi żongluję, ale w takich sytuacjach nie jestem w stanie wyrazić świata. Szczególnie, gdy moja córka po raz kolejny pyta: "Dlaczego? Mamusiu dlaczego ktoś jest zdolny do takiego okrucieństwa wobec dziecka?". I ja milknę.
Cały Internet huczy. Komentarzy tysiące - oskarżenia, próby wyjaśnienia, propozycje kary. Wiele naprawdę mądrych osób wykazało, kto gdzie popełnił błąd. I niewątpliwie mają rację.
Jednak, dziś kiedy krzyczymy najgłośniej i chcemy posłać oprawców na szafot, rozejrzyjmy się wokół siebie. Bądźmy uważni, reagujmy. Takich Kamilów może być więcej. Czasami jeden człowiek, jedna reakcja ma ogromną moc i może zmienić nurt rzeki, a tym samym uratować czyjeś życie. Może życie bezbronnego dziecka...
Spokojnych snów Kamilu...

DZIEŃ CELIAKII

 

Wczoraj obchodzono Międzynarodowy Dzień Celiakii i dziś znalazłam chwilę, by napisać kilka słów w tym temacie.

Samej choroby nie pamiętam, bo byłam małym dzieckiem, gdy stwierdzono u mnie tę przypadłość.

Lata osiemdziesiąte, dziecko urodzone z niską wagą, chorowite, szprycowane antybiotykami, chrzczone w szpitalu. Generalnie wybierałam się na tamten świat, ale jako, że byłam uparta to zostałam. Widocznie uznałam, że zabawię trochę na tym padole:)

Jednak żeby nie było za nudno zdiagnozowano u mnie właśnie celiakię nabytą (wskutek długotrwałej antybiotykoterapii).

Dziś powiecie - ok, dzieciak na diecie. Wtedy? Koszmar. W sklepach ocet, wszystko na kartki. Dobre znajomości się przydały i cierpliwość, gdy stało się w kolejkach, bo coś właśnie rzucili. Gdyby nie dary z Caritasu pewnie nie miałabym co jeść. Mama piekła mi kukurydziany chleb, cudowała, by mnie (niejadka na dodatek) jakoś wyżywić. Do żłobka nie chodziłam. Na myśl o przedszkolu moi rodzice drżeli, bowiem wiedzieli, że takiego dzieciaka, z takimi wymogami żywieniowymi to nie przyjmą. Kilka lat w musieli nieźle kombinować i wystać się w tych kolejkach. Na szczęście trafili na mądrego pediatrę, który z tej nabytej celiakii jakimś cudem mnie wyprowadził. Udało się, mogłam iść do przedszkola jak inne dzieci. Nadal byłam niejadkiem, ale już nie dziwolągiem i skaraniem boskim. Ani Kasią Kukurydzianką.

Celiakia to poważna choroba. Może doprowadzić do wyniszczenia organizmu. Ta nabyta, jak się okazuje, może zostać wyleczona. Ta stała organizuje życie, ale go nie przekreśla. Dziś jest łatwiej. Dzieci mogą chodzić do żłobka, przedszkola i szkoły, bo różne wymogi żywieniowe nikogo nie dziwią. Można iść do restauracji, spotkać się u znajomych. Celiakia już nie wyklucza. Na szczęście:)

UŚMIECH

 

Mówią, że uśmiech to krzywa, która wszystko prostuje.
Zwykły grymas, który rozładowuje napiętą atmosferę, rozczula, relaksuje, odpręża, rozwiązuje problemy, uspokaja, łagodzi.
Naukowcy twierdzą, że uśmiech angażuje aż 18 mięśni twarzy. A gdy przeradza się w niekontrolowany śmiech – wprawia ich w ruch aż 80!
Uśmiech to zatem niezły fitness, kosmetyk i antydepresant w jednym:)
Uśmiechnij się, po prostu - jesteś taką fajna osobą, wiesz?

TESTY ÓSMOKLASISTÓW

 

Dziś wielki dzień Ósmoklasistów. Zaczynają swój trzydniowy maraton - ich być albo nie być. Przygotowywani latami, w pewnym sensie tresowani do rozwiązywania testów mają jedną szansę, by decydować o swojej przyszłości. Udogodnieniem jest pisanie egzaminu w swojej macierzystej szkole, wśród nauczycieli których zna, pisanie samemu lub na komputerze. To duży plus.

Moje pokolenie testy pisało w szkole docelowej - w obcym budynku, wśród nieznanych sobie osób, mogło wybrać tylko jedną placówkę na dalszą drogę edukacji.

Dziś niby sporo się zmieniło. Dzieciaki aplikują online, obecnie składają papiery do tylu szkół, ilu chcą (w Gdańsku). Profile nęcą chwytliwymi nazwami.

A mimo to czuję, że polski system edukacji nie nadąża za rzeczywistością, że zabija kreatywność uczniów, każe im wpasować się w ramy, w klucz odpowiedzi, uczy mechanicznych ruchów, ogranicza swobodę. Chciałoby się polecieć Gombrowiczem i powiedzieć, że "upupia". Ach...

Dziś jako belferka siedzę w komisji egzaminacyjnej i trzymam kciuki za ósmoklasistów, nieźle "przeoranych" przez wadliwy system - wymieszane roczniki, nauczanie online, ciągłe zmiany.

Mam jednak nadzieję że bez względu na wyniki testu dzieciaki sobie poradzą, odnajdą swoją drogę i będą szczęśliwe. Tak po prostu.

Ósmoklasistka

 

Egzaminy uczniów klas ósmych dobiegły końca. Dzieciaki mogą w końcu odetchnąć i przez moment nie słyszeć żadnej tyrady pt. "egzamin" (wystarczy, że od września zaczną słyszeć "matura" lub "egzamin zawodowy".

Patrząc na nich, siłą rzeczy przypominam sobie samą siebie z tamtego okresu, gdy jeszcze taka "nieopierzona" i zielona zdawałam moje egzaminy w docelowym liceum (w sumie tylko z matematyki, bo z polskiego byłam zwolniona).

Zdenerwowana, ale zmotywowana, bo pragnąca stać się "Konopniczanką" (włocławianie wiedzą o co chodzi!), wtedy jeszcze myśląca, że pójdę na polonistykę lub na prawo:)

I mimo że byłam z wyżu demograficznego to nie wspominam tamtego czasu jako jakiejś traumy. Ot, takie były zasady, by kontynuować edukację. Trzeba było wziąć byka za rogi. W moim macierzystym liceum otworzono wtedy osiem klas pierwszych, by nas pomieścić.

Dziś moje Dzieciaki, już otrzaskane z formą egzaminu wychodziły ze szkoły po angielskim wyluzowane. Zadowolone. Część z nich już aplikowała do wymarzonych szkół. Inni wciąż się zastanawiają. Czeka ich gonitwa. Zdublowane roczniki, dodatkowo koledzy z Ukrainy, a nowych szkół średnich przecież się nie buduje. Trzeba będzie wszystkich gdzieś upchnąć. Jak? Gdzie? Nikt nie wie. Czy zostaną otwarte nowe klasy? Nie wiadomo, bo to kosztuje, a temat edukacji i jej finansowania do najprzyjemniejszych nie należy, tym bardziej, że mnóstwo nauczycieli odchodzi z zawodu lub zmienia placówkę. I tego Dzieciakom nie zazdroszczę, dlatego tym mocniej trzymam kciuki, by im sie udało.

Odkopałam zdjęcie z zakończenia ósmych klas. Tak, miałam proste włosy!

NIE TO NIE

 

Jestem oburzona. Jestem wściekła i sfrustrowana. Stąd mój wczorajszy krótki post, ale że dostaję od Was wiele zapytań oraz opisujecie mi swoje historie, postanowiłam rozwinąć moje słowa.
Jako obywatelka, Polka, Europejka, kobieta, matka jestem przerażona. Wczoraj dane do wiadomości informacje o decyzji prokuratora dotyczącej czynu taksówkarza wobec szesnastoletniej dziewczyny bardzo mną wstrząsnęły.
Okazuje się, że można zaczepić dziewczynę/kobietę, dotykać ją w sposób taki, że ona czuje się zagrożona, całować ją, zatrzasnąć drzwi samochodu i mimo wszystko nie zostać odpowiednio ukaranym.
Okazuje się, że takie skandaliczne zachowanie nie jest traktowane jako czynność seksualna (a za takową sprawcę czeka inna kara). To ja się do cholery pytam - co to jest? Ktoś ma moim blogu zapytał czy to gra wstępna. Niestety mężczyzna.
Ludzie!!! Mamy dwudziesty pierwszy wiek, jesteśmy świadomi, cywilizowani i naprawdę nadal trzeba tłumaczyć, że choćby nie wiem jak chuć była silna to łapy trzeba trzymać przy sobie? Że nawet jeśli nastolatka wygląda poważniej to nic, ABSOLUTNIE NIC, nie można jej zrobić? I ta sama zasada dotyczy KAŻDEJ KOBIETY BEZ WZGLĘDU NA WIEK! A w obecnej sytuacji wydaje się, że mężczyzna dostaje przyzwolenie. Se pomaca, pocałuje, poślini, nacieszy oczy, nakarmi zgłodniały popęd i jest praktycznie bezkarny. Ot, najwyżej dostanie jakiś wyrok w zawiasach i kilka godzin prac społecznych. I jeszcze powie, że kobieta go szczuła, bo miała krótką spódniczkę albo dekolt. No krew mnie zalewa!
A słyszał kto, by się baba na chłopa zaczaiła, bo ten bez koszulki biega czy w szortach? I mówiła jeszcze, że ją w ten sposób zachęcał? No ku..wa nie! A kobiety też mają popęd seksualny i jakoś dają radę. Dziwne prawda? I proszę mi tu nie mówić, że kobieta raz chce a raz nie chce. Jeśli w jakimkolwiek momencie mówi "nie" to choćby nie wiem jak partner byłby napalony, powinien iść pod zimny prysznic i uszanować jej wolę. Bo taka jest niestety widać prawda, że niektórzy mężczyźni kobiet w tym kraju nie szanują. Dają jawną zgodę na cielesny podryw. Traktują kobiety przedmiotowo niczym lalki, których zadaniem jest sprawianie przyjemności płci męskiej bez względu na to czy one same tę przyjemność odczuwają. I nie godzę się na to!!! Jako kobieta, matka, nauczycielka. Nie wiem jakbym zachowała się w takiej sytuacji. Czy bym się broniła, krzyczała, czy też zastygła w przerażeniu. I żadna z nas nie wie. Wiem natomiast, że jako matka czy nauczycielka chciałabym kary dla zwyrodnialca, który w jakikolwiek sposób dotknąłby moje dziecko czy uczennicę. I nie godzę się na to, by nie nazywać rzeczy po imieniu. Molestowanie to molestowanie!!! To czynność seksualna lub czynność mająca na celu doprowadzenie do innej czynności seksualnej. Jak kobiety mają czuć się bezpiecznie w tym kraju, jeśli prawo nie stoi po ich stronie? Jeśli komuś wolno więcej i ktoś inny decyduje co to było? Jak mam wyjaśnić to mojej córce, że ma na siebie uważać tylko dlatego że jest dziewczynką? Że powinna chodzić zapięta po szyję, bo ktoś może uznać, że jest zbyt wyzywająca? Wolne żarty! Może zacznijmy od edukacji seksualnej młodzieży i nauczmy chłopców jak należy traktować koleżanki, by w dorosłym życiu nie zrobili nikomu krzywdy tylko dlatego, że ich członek stanął na baczność?
Gdy Szanowny Pan Czarnek mówi o cnotach niewieścich zapytajmy gdzie są cnoty rycerskie? Czy my żyjemy w kraju patriarchalnym, gdzie kobieta nie może stanowić o sobie?!!
Łapię się za głowę, rzucam zaklęcia (czytaj: rzucam mięsem) i ponownie dochodzę do wniosku, że w tutaj kobiet się nienawidzi. Czy tylko dlatego, że nic nam nie majta między nogami to jesteśmy gorszym sortem obywateli? Nosz k...rwa nie! Ja się pytam, gdzie jest ta prawda i sprawiedliwość zatem? Słów brak.
Zgadzasz się?
Podaj ten post dalej.
Obraz Gerd Altmann z Pixabay

NAJSZCZĘŚLIWSZA DZIEWCZYNA NA ŚWIECIE

 

No tak, była przecież taka szczęśliwa, bo na palcu lśnił wielki pierścionek z diamentem, który nosiła jego ukochana babcia.
Była szczęśliwa, bo dzięki wyrzeczeniom schudła do rozmiaru XS i poddała się zabiegowi zmniejszenia obfitego biustu, który przyciągał uwagę płci przeciwnej, a z niej czynił obiekt seksualny.
Była taka szczęśliwa, bo robiła karierę, nosiła drogie torebki i buty. Bywała na przyjęciach, na których każdy chciał się pokazać.
Była taka szczęśliwa, bo zazdrościli jej urody, pracy i faceta jak z żurnala.
Była szczęśliwa, bo świat jaki zaprojektowała sobie wokół miała pod kontrolą. Nic nie mogło jej zaskoczyć. Zawsze wiedziała co ma powiedzieć. Wyreżyserowała każdą chwilę. Dyplomatyczna, czujna, czarująca. Pozornie pewna siebie. Na zewnątrz twarda skała, wewnątrz płynna gorąca lawa.
Uszczęśliwiała także innych, mówiła im co chcą usłyszeć.
Była szczęśliwą nakręconą lalką wykonującą wyuczone ruchy, uśmiechającą się ma pokaż, robiącą obrót na hasło. W łóżku z tym wymarzonym facetem skupiona na nim, głucha na własne potrzeby.
Była taka szczęśliwa z tym przyklejonym uśmiechem, na niebotycznych szpilkach w ołówkowej spódnicy na wdechu, byleby zachować nienaganną sylwetkę. Ze ściśniętą żuchwą, byleby nie powiedzieć za dużo. Nie wygadać się i nie zdradzić co tak naprawdę myśli. Nie przyznać się do tego, co w głębi czuje. Nie wracać do przeszłości. Grać swoją rolę pierwszorzędnie. Wyprzeć ze świadomości to, co sprawiło, że szczęśliwa będzie chciała być na siłę. Że to szczęście sobie wmówi, choć ciało i podświadomość będą krzyczeć.
Jak wtedy gdy miała kilkanaście lat, wypiła za dużo na imprezie i on ją wszędzie obmacywał i lizał. Gdy ten drugi skorzystał z okazji, że ona już leży i wszedł w nią nie zważając na to, jak się broni. Kiedy ten trzeci chciał ją odprowadzić do taksówki, a zawlókł do jakiegoś pokoju i rzucił na łóżko. I wmawiał jej, że tego chce. Że po to kusi dekoltem i krótką spódniczką i niech nie udaje świętej, bo wszyscy wiedzą jaka jest. Sama tego chciała, by ją przelecieli, więc to zrobili.
To wtedy po raz pierwszy poczuła, że brakuje jej powietrza, że dusi się we własnym ciele i go nienawidzi. W szkole huczało od plotek. Ona sama bała się iść na policję, a gdy za namową przyjaciółki poszła, nie wytrzymała presji pytań.
Jak była ubrana?
Ile wypiła?
Jaki miała makijaż?
Czy tańczyła?
Jak dziewczyna ma udowodnić, że choć była pijana to nie chciała współżycia?!
Że krótka spódniczka i obfity biust to nie jest zaproszenie do seksu? Że została zgwałcona przez kolegów ze szkoły, którzy kolejnego dnia zachowywali się jak gdyby nigdy nic, a gdy tylko zorientowali się, że ona może zacząć mówić, rozpuścili plotki. Zmiażdżyli ją i fizycznie i psychicznie.
To dlatego nie walczyła o ukaranie sprawców.
To dlatego zagryzając wargi przemykała szkolnym korytarzem dźwigając swój sekret.
To dlatego postanowiła, że będzie szczęśliwa, że będzie grała i mówiła ludziom to, co chcą usłyszeć. Na studiach schudła, uzbierała na operację biustu, nauczyła się grać pewną siebie. Dostała niezłą pracę i poznała tego jedynego. I zaczęła być szczęśliwa, choć przeszłość ją uwierała, przypomniała o sobie w najmniej spodziewanych momentach. Była jej niewolnikiem. Zaplątała się w swoich kłamstwach. Sama już nie wiedziała kim jest.
Pewnego dnia obudziła się i uznała, że dalej już tak nie może. Dusiła się, demony tańczyły jej w głowie. Oddała pierścionek, odwołała ślub, spotkała się z jednym z oprawców. Zaczęła być sobą. W końcu. Zaczęła mówić to, co naprawdę myśli. Zaczęła nosić to, co lubi. Zaczęła oddychać głęboko. Skonfrontowała się publicznie z przeszłością. Stawiła czoła plotkom. Wypiła za dużo. Śmiała się, bawiła, bo miała do tego prawo. Miała obfity biust, bo taką miała naturę. Nie kusiła, nie prowokowała, mówiła "nie", odpychała. Nie mieli prawa jej rozebrać. Nie mieli prawa wykorzystać jej stanu upojenia dla swoich seksualnych potrzeb. Nie mieli prawa jej zgwałcić. Nie mieli prawa szargać jej imienia.
Dziś ona to wie. Mówi o tym głośno. Skłania inne kobiety do mówienia prawdy. A tych reaguje coraz więcej. Piszą, mówią, otwierają się. A ona, bez tego gorsetu i udawania kim nie jest, dopiero zaczyna rozumieć, że ma prawo być szczęśliwa i może bezkarnie się tym cieszyć. I tak, jest szczęśliwa.
Udostępnij ten post.
Jest on ważny.
Czytaj mnie.
Wiem, że warto.
Image by Pixabay

KOBIETY KOBIETOM

 

Dziewczyny serio bywamy wstrętne. Uwielbiamy dogryzać, dowalać szczególnie innym kobietom. I w głowie mi się nie mieści, czemu jesteśmy tak wredne. Najlepiej plucie hejtem wychodzi nam w internetach. O tak, wtedy jesteśmy tej dyscyplinie mistrzyniami świata.
Obserwujemy celebrytki i dajemy popis swoich językowych umiejętności.
Ta ma zmarszczki. "To by coś z sobą zrobiła no patrzeć się nie da."
Ta botoks wstrzyknęła. "No jak lalka. Fe!"
Ta gruba. "Powinna schudnąć."
Ta chuda. "Przytyłaby trochę."
Ale się wymalowała. "Staro wygląda.
Bez makijażu do ludzi?! Okropna!"
Ciągle coś reklamuje. "Już nią rzygam."
Uuu zniknęła z mediów. "Pewnie pije i po karierze."
Schudła po ciąży. "Na pewno miała operację zresztą tyle kasy ma to może."
Nie schudła po ciąży. "By się wstydziła. Wygląda jak baleron."
Ma nowego faceta. "No ba, odbiła innej. Czego to dla kariery się nie robi?"
Nie ma faceta. "No tak, nikt jej nie chce."
Ćwiczy. "Ale się chwali. I tak ma stare ciało."
Nie ćwiczy. "Mogłaby się ruszyć. Jest taka sflaczała."
Założyła golf z aplikacjami. "Jezu, po co się tak wystroiła, jak choinka."
Założyła sukienkę. "No i po co te chude/grube nogi eksponuje. Brzydkie toto."
Namawia do samokontroli piersi. "Znawczyni się udała od siedmiu boleści."
Nie podejmuje żadnych społecznych akcji. "Egoistka. Tylko by coś reklamowała i kasę zbierała."
Dziewczyny drogie! Baby kochane! Serio będziemy tak się lały po pysku każdego dnia? Będziemy tak sobie dogryzały i pluły jadem gdzie popadnie? A gdzie do cholery jest solidarność jajników? Gdzie wsparcie? Wiemy jak nam trudno w życiu. Nie ma co, płeć brzydsza ma naprawdę fory w wielu dziedzinach. Na tych samych stanowiskach mężczyźni zarabiają więcej. Mężczyzn się faworyzuje, bo w ciążę nie zachodzą i zwolnienia brać na dzieci nie będą. Bo nie będą narzekać na bóle miesiączkowe czy nadczynność tarczycy. To często mężczyźni decydują czy kobieta zrobi karierę. To jej proponują awans przez łóżko. To ją łatwiej nazwać puszczalską podczas gdy w takiej samej sytuacji on będzie macho albo co najwyżej zimnym draniem.
Przykładów można by tu mnożyć, ale ten post nie ma na celu linczowania płci przeciwnej. Ja chcę byśmy się Kobity ogarnęły!
Mamy pod górkę z tym okresem, goleniem nóg, rodzeniem dzieci, menopauzą i milionem innych spraw. I zamiast się wspierać to podkładamy sobie nogi. Kto najwięcej hejtuje celebrytki? Inne baby! No ku**a mać! Zauważyłyście by panowie hejtowali innych panów? No ku**a nie! Bo po co? Oni se dadzą po pysku co najwyżej i po sprawie. A baby nie! My musimy cichaczem, z przyklejonym uśmiechem dowalić innej babie. A nie można się cieszyć, że którejś się coś udało? Że się wybiła? Błagam Was. Jeszcze sto pięćdziesiąt lat temu miejsce kobiety było w kuchni, nie miała praw wyborczych. Miała być ładna, powabna, skromna i płodna. To po te nasze prababki walczyły, byśmy sobie teraz do gardeł skakały? Niech se te Cichopki, Rozenki, Gwity, Opozdy, Koroniewskie, Lewe, Chody i inne będą szczęśliwe. Niech robią kariery, zarabiają kasę, rozwijają się. Niech pokazują, że kobieta może!!! Bo może do cholery jasnej! Wspierajmy się, kibicujmy sobie. Bijmy brawo tym, którym się udało. Te dziewczyny ciężko pracowały na swój sukces. A jeśli miały szczęście to też dobrze, bo to znaczy, że wszystko jest możliwe. Że kobiety mogą się realizować, iść do przodu i zdobywać szczyty. A reszta powinna im jak nie gratulować to chociaż nie rzucać kłód pod nogi ani nie pluć hejtem. Przecież jesteśmy takie fajne. Nie musimy się dowartościowywać szyderczym komentarzem. A jak któraś musi to trzeba przepracować temat. Dogadać się z sama ze sobą.
Wiecie w tym całym bałaganie chodzi o to, by kobieta poprawiła koronę innej kobiecie nie mówiąc o tym nikomu. Ot, cały sekret. Przykre jeśli współczesne kobiety wciąż tego nie rozumieją...
Udostępnij ten post jeśli się z nim zgadzasz.
Jest on ważny. Kobiety muszą go przeczytać!
Zostań na mojej stronieoPoli Ann Warto.
Image by Pixabay

DRONY

 

DRONY - o współczesnym rodzicielstwie słów kilka
Helikoptery - tak nazywamy współczesnych rodziców, którzy nie odstępują swoich pociech ani na krok towarzysząc im dosłownie wszędzie. I nie mówię tu o raczkujących szkrabach, które faktycznie trzeba mieć na oku. Ani o przedszkolakach, które chodzić umieją, ale wciąż wymagają obecności dorosłego. Mówię tu o dzieciakach ze szkoły, co najmniej dziesięcioletnich.
Rodzice-helikoptery pomagają, wspierają, ale też i wyręczają, załatwiają wszystko za swoje pociechy. Nawigują, prowadzą, śledzą. Są blisko, na każde zawołanie czy nawet skinienie.
Niby ułatwiają im żywot, bo przecież nimi samymi tak się nie opiekowano. Do szkoły chodziło się samemu, z kluczem na szyi. Czasem trzeba było zrobić obiad czy chociaż obrać ziemniaki. O sprawach szkolnych rodzicom za dużo się nie mówiło. Lekcje robiło się samemu. Czasem może pomogli przy pracy na technikę jak karmnik trzeba było zrobić. Albo mama pomogła jakiś ścieg wyszyć na skrawku materiału. Do szkoły dygało się samemu. Przez park, las czy pół osiedla i jakoś dawały radę. Mama w szkole bywała tylko na wywiadówkach lub nie daj Boże, gdy się coś zbroiło. O połowie rzeczy nie wiedziała i każdy był szczęśliwszy.
Dziś rodzice zmienili front. Inwigilują dzieci, wspierają, wiedzą wszystko, są wszędzie. Jakiś czas temu nazwano ich helikopterami. Ostatnio zaś pojawiło się nowe określenie: rodzice - kosiarze. Ci poszli o krok dalej - torują drogę, wygładzają ją, prostują usuwając wszelkie przeszkody. Nawet najdrobniejsze kamyczki, więc dzieciaki kroczą uśmiechnięte lekko w podskokach radośnie, bez wysiłku, a potem spadają na twardą, kamienistą rzeczywistość. Byle starcie i siniak są tragedią. A mamuśki kosiarki już lecą z plasterkiem.
Kosiarze to niezłe określenie, jednak ja uważam, że współcześni rodziciele to drony. Tak, dokładnie. Drony. Wyspecjalizowane drony zawsze w pobliżu swoich latorośli. Nagrywają filmy, podsłuchują, inwigilują. Są obok 24/7, wiedzą wszystko, prasują drogę jaką dziecko kroczy, zapewniają confetti i fanfary, a gdy pociecha się zachwieje od razu podlatują i chwytają, byleby tylko nie było żadnego zadrapania. Drony rozwiązują wszelkie problemy, nawiązują za dzieci relacje, załatwiają wszystkie sprawy w szkole, a gdy tylko dzieciak się skrzywi, od razu jest atak na wroga, bowiem każdy kto towarzyszy dziecku drona i go nie wyręcza jest tym złym.
Zła pani w sklepie, bo nieprzyjaźnie spojrzała.
Zły lekarz, bo nie dał naklejki i był poważny.
Zła pani nauczycielka, która postawiła tróję, choć dron uczył się z dzieckiem przecież i zaręcza, że ten wszystko wie.
Zła pani korepetytorka, bo kasę bierze, wymaga i ma czelność mówić, że się pociecha nie przygotowała.
Dron wie przecież wszystko lepiej. Widzi, nagrywa, zapisuje, śledzi, więc ma prawo osądzać, krytykować. Jego naczelnym obowiązkiem jest być obok, kierować pomagać, wspomagać, ratować, ułatwiać, eliminować, upraszczać.
Dron nie wie, że jest stronniczy, że bywa niesprawiedliwy i nieobiektywny. Że swoją obecnością krzywdzi, że nie wspomaga, a wyręcza i okalecza swoje ukochane dziecko. Że czyni z niego kalekę, która rozpieszczana do granic możliwości nie wyrobi na pierwszym lepszym zakręcie. Która bez drona nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować. Która wciąż monitorowana nie wie, że popełnianie błędów do element nauki, że życie bywa niesprawiedliwe, że to, że ktoś ma inne zdanie nie oznacza, iż jest wrogiem. Że ludzie się różnią i subiektywnie patrzą na świat. Że rodzice są ludźmi i też popełniają błędy. Że po upadku trzeba wstać, samodzielnie!!!
Drony wyspecjalizowały się w swojej działalności. Są naprawdę świetne w tym co robią. Znakomicie wyręczają. Doskonale usuwają przeszkody. Skutecznie eliminują wrogów. Dokładnie monitorują każdy ruch obserwowanego i nawigują go podczas wędrówki.
Pytanie czy taka jest rola rodzica i jak dzieci dronów poradzą sobie w dorosłym życiu...?
To wazny post, proszę udostępnij go.
Skomentuj, jestem ciekawa Twojego zdania.
Obserwuj moją stronę Poli Ann
Warta jest Twojego czasu.
Image by Pixabay

4. ROCZNICA BLOGA POLI ANN

 

Kolejny ważny rok za mną.
Dlaczego piszę o jakiejś rocznicy, skoro do Sylwestra mamy jeszcze trochę czasu?
Cztery lata temu kompletnie nie wiedząc czy to w ogóle ma sens, założyłam tę stronę. Instruowana przez koleżankę, bo dopiero co założyłam profil, pod który podpięłam ten blog.
Poli Ann Blog to stworzone całkowicie przeze mnie miejsce gdzie najpierw nieśmiało, a potem coraz odważniej publikowałam własne teksty.
To blog założony najpierw anonimowo, na tydzień, miesiąc, rok, by sprawdzić czy ktoś to w ogóle będzie czytał. Przez dwanaście miesięcy nie zdradziłam kim jestem, nie pokazałam twarzy. Chciałam, by teksty broniły się same.
Ja, kompletna ignorantka medialna rzuciłam się na głęboką wodę i wciąż się utrzymuję na powierzchni. Piszę o wszystkim. Nie ma dla mnie tematów tabu. Nie boję się krytyki. Stałam się twardsza i pewniejsza siebie.
Po roku od założenia bloga wydałam swój debiutancki tomik opowiadań "PORTRETY". Wówczas to poznaliście mnie we własnej osobie. I zapewne wiele osób zaskoczyłam. Zresztą siebie samą też.
Ten blog to moje drugie dziecko. Oddaję mu dużo czasu i energii. Wciąż piszę, tematy leżą dookoła. Okazało się, że nieźle radzę sobie w tworzeniu dłuższych form literackich. Napisałam dwie powieści obyczajowe "Listy do Emki" i "Moją Drogą I...", które cieszą się świetnymi opiniami.
Otworzyłam się przed Wami. Opowiedziałam swoją historię i choć mam wrażenie, że napisałam już o wszystkim, ciągle tworzę nowe teksty.
Nie boję się już. Znam swoją wartość. Wiem, że mam dobre pióro i coś do powiedzenia. Pragnę, by rzesza odbiorców się powiększała. Wiem, że mój blog jest tego wart. Chciałabym, by był jednym z najbardziej poczytnych w tym kraju. Może to wielkie marzenie, ale dlaczego miałabym po nie nie sięgać?
Dream big, do bigger, prawda?
Bardzo dziękuję stałym Czytelnikom, którzy czytają mnie co rano oraz Tym, którzy dopiero zatrzymali się tu na chwilę. Rozgośćcie się, zaczytajcie. Jest w czym!
Szczególnie dziś liczę na Wasze udostępniania i komentarze. Napiszcie czemu tu jesteście, co Was urzekło, jak się czujecie w moich progach?
Pamiętajcie ten blog istnieje, bo Wy jesteście po drugiej stronie.
Dziękuję Wam bardzo.
Kłaniam się nisko.