JAK W BAJCE

 

Od początku wmawiano jej, że szczęście gwarantuje jej tylko pocałunek księcia. Tego jedynego i wyczekanego. Czytano jej bajki o królewiczach na rączych koniach, balach, ślubach i weselach, na których bawiono się trzy dni i trzy noce, i że wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie. Karmiono ją tym, że znalezienie tego jedynego jest jej celem, że gdy już go spotka to ma o niego dbać i składać ręce do Pana Boga, że jest taką szczęściarą.

Uzbrojona więc w taką wiedzę poszła w świat wypatrując swojego królewicza. Gdy go w końcu znalazła nie posiadała się ze szczęścia. Była spełniona. Miało być jak w bajce. Żyli długo i szczęśliwie. Nikt nie powiedział, że zła czarownica czyhająca za rogiem i rzucająca złe czary nie zniknie, że nie zawsze od razu wygrywa dobro, że ten królewicz nie jest taki, jakiego sobie wymarzyła. A snuła przecież wiele wizji słuchając tych wszystkich bajek wierząc w idealny świat. Zderzenie z rzeczywistością było bolesne, bo w jej bajce nic nie było idealne. Rozczarowanie zabolało. Mocno. Gdy otarła setną łzę, wstała z kolan, pozbierała siebie, przestała śnić. Zaczęła zadawać pytania:

Czy tylko na znalezieniu księcia polegać ma jej życie?

Czy tylko on może zagwarantować jej szczęście?

Jeśli on jej tego szczęścia nie daje, to kto lub co powinno ją uszczęśliwić?

Długo szukała odpowiedzi. Musiała przejść przez siedem mórz i siedem gór, pokonać wiele czarownic i smoków, by w końcu zrozumieć, że jej bajka będzie inna. Że napisze ją sama. I będzie żyła jak chce. Królewicz owszem, niech będzie i bez białego konia, i skrzyni pełnej skarbów. Niech będzie po prostu dobry, nie mówi, co królewnie wypada, a czego nie. Niech ją wspiera, gdy zamiast sukni ona zechce nosić zbroję. Gdy ona chce się rozwijać, uczyć, popełniać błędy. Kiedy chce gromadkę dzieci lub wcale nie zamierza zostać matką. Niech da jej przestrzeń, a nie sam ją wypełnia. Wówczas i on, i ona na tym skorzystają, i będą żyli długo i szczęśliwie.

Podoba Ci się mój post?

Podaj go dalej.

Obserwuj moją stronę Poli Ann

Warto!