SZMACIANA LALKA

Image on Pixabay

Mężczyźni lubią szmaciane lalki. Kobiety zresztą też, bo szmaciana lalka może być przecież i chłopcem, i dziewczynką. To bardzo fajna zabawka. Dla każdego. Jest taka lekka, przyjemna w dotyku i mięciutka. Idealnie układa się w dłoni. Można ją wziąć, pobawić się nią i odłożyć na miejsce. Albo i rzucić w kąt jak się znudzi czy nie spodoba. Szmaciana lalka pozwala się wygiąć we wszystkie strony. Da się przytulić, ścisnąć, zdeptać, powykręcać. Albo rzucić o ścianę. Można jej wbijać igły, naderwać rączkę czy nóżkę. Wedle widzimisię. Zaboli ją i owszem. Chwilę. Uroni jedną łzę, może i dwie. Tak po cichutku, a ta szybko wsiąknie w szmaciany polik. I lalka dalej będzie kochać, i nadal czekać na swojego właściciela/-kę z płonną nadzieją, że do niej wróci, i znów się nią zajmie. Przez chwilę będzie znów atrakcyjna i taka kochana. Będzie najlepszą zabawką pod słońcem. Taką miękką, przyjemną w dotyku, łagodną. Do następnego razu aż znów gdzieś wyląduje niechciana. Odepchnięta, bo przecież jest taka krucha, nijaka i łatwa w użyciu. Nie stawia oporu, nie buntuje się, tylko ufnie oddaje. I tak w kółko. Niektóre szmaciane lalki latają raz w lewo, raz w prawo, obijane o ściany wciąż żebrząc o uczucie. Kochane i niekochane, fajne, i beznadziejne. Zależy od dnia. Inne, porzucone w kącie przykryje zapomnienie zaplecione w pajęczynie. Już nikt na nie czeka, nie bawi się nimi, nie spojrzy nawet w ich kierunku. Tylko nieliczne lalki staną się twardsze od tej ciągłej zabawy. Ich wnętrze, już nie takie miękkie, nie pozwoli się bawić sobą wszystkim tak, jakby chcieli. Niektórzy, ci bardzo delikatni, będą się o nie troszczyć i sprawią, że lalki odzyskają dawną miękkość. Po prostu będą je dobrze traktować i nie porzucą dla nowej zabawki. Cała reszta użytkowników natomiast trafi tylko na zastygłą i sztywną lalę, która może już nie jest tak śliczna, ale na pewno twardsza i sama zdecyduje, komu pozwoli się dotknąć. Z reguły jednak jest tak, że z obawy przed lataniem po całym pokoju lub leżeniem w pajęczynie, będzie woleć, by nikt się nią nie bawił. Nie będzie już żebrać o uwagę. Łatwiej obserwować ten cały pokój zabaw. Po co się rozczarować i wierzyć w czułe słówka, które na pewno mają krótki termin ważności. 

A Ty? Zastanów się, kim Ty jesteś. Którą lalką? Jakim jej użytkownikiem? Może się zbuntuj, nie daj się sobą bawić, żądaj szacunku? Może zamiast rzucać lalką po pokojach lepiej odłóż ją na miejsce i dotrzymaj słowa? Albo chociaż odważ się na szczerość? I przed lalką i samą/samym sobą. Spróbuj. Warto. Naprawdę.