JAK DOBRZE

Dziś tak bardzo bym chciała pomarudzić.
Oj tak ponarzekać, jak tylko my Polacy potrafimy.
Bo poniedziałek, bo zima wiosną, wichury, drożejące paliwo, ceny w sklepach wyższe. Bo znów do pracy i lekko nie będzie.
Bo sińce pod oczami, włosy jakieś takie byle jakie i apatia wiosenna.
Bo zmęczenie, brak słońca, chłód i szarzyzna wszędzie.
Bo czasu wiecznie brak, jakiś chory pęd nie wiadomo za czym.
Bo, bo, bo...
I jakoś straciłam ochotę ma narzekanie.
Rozejrzałam się.
Wokół mnie wszystko nadal takie samo.
Dziury w drogach, kapryśna pogoda, dużo aut i śmieciarka piątej rano.
Ludzie też ci sami.
Jak dobrze. Mówimy sobie "dzień dobry", machamy do siebie, chwilę pomarudzimy na aurę i biegniemy w swoją rzeczywistość, tak cudownie niezmienną. I na pewno zobaczymy się wieczorem lub ponownie jutro odśnieżając samochody.
Jak dobrze. Domy stoją, korki paraliżują miasto, praca jest tam, gdzie była. I szkoła i urząd, i sklep, i park.
Jak dobrze. Pies domaga się jedzenia, córka płacze, że ma trądzik i kłóci się o założenie kabaretek do szkoły, i godzinę gada z przyjaciółką przez telefon.
Jak dobrze. Dziś ugotuję szybki obiad, zawiozę młodą na tańce, a sama w wolnej chwili zerknę tutaj zobaczyć Wasze reakcje, wiedząc, że tam jesteście.
Jest dobrze. Wieczorem padnę ze zmęczenia na pysk, bo przecież dzień zapewne da mi w kość. I zasnę, ciesząc się, że śmierciarka już była.
Jak dobrze i tak bardzo chciałabym Wam powiedzieć, że będzie jeszcze lepiej.
Będzie. Jeszcze nie wiem kiedy.
Ale będzie.
Musi.
Limit zła się wyczerpie.
Kiedyś. A to też ma swoje granice.
Na pewno.
Spokojnego dnia. Niech będzie taki zwyczajny.
Udostępnij ten post.
Życzmy innym, by było zwyczajnie dobrze.
Czytaj mój blog Poli Ann
Warto.
Image by Pixabay